บางทีการที่เราไม่เคยคิดที่จะปฏิบัติเลยหรือไม่เคยคิดจะฝึกฝนอะไรเลย มันก็ทำให้ตัวตน Ego ของเรามันพอกพูนหนาขึ้น จนบางครั้งเราไม่ยอมรับฟังคนทัดทานหรือคนที่เห็นแตกต่างจากเราเลย ทั้งที่สิ่งที่เขาพูดนั้นมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องกว่าสิ่งที่เราคิดซะอีก เราใช้ตัวตนและความคิดของเราตัดสินไปก่อนแล้วดังนั้นเราจึงละเลยที่จะฟังความคิด ความเห็นของคนอื่น
ผมว่าถ้าใครได้มีช่วงเวลาแบบนี้เหมือนผมคงจะเข้าใจได้ว่า ระหว่างทางนั้นมัน เจ็บปวด ทรมาน และ ทุกข์ร้อนมากขนาดไหน แต่พอมาถึงจุดตรงนี้แล้ว จุดที่เราพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร จุดที่เราปฏิบัติตัวมาได้สักระยะหนึ่ง แล้วมองย้อนกลับไป ก็คงจะรู้ว่าที่เราเคยเป็นมานั้นมันไม่เหมาะไม่ควรขนาดไหน
การโตเป็นผู้ใหญ่นี่มันยากลำบากจริงๆนะเนี่ย แต่ก็ยังดีนะ ที่เราได้รู้สึกว่าเราเริ่มโตมากขึ้นแล้ว
สุดท้ายนี้ คงจะขาดไม่ได้เลย คือขอขอบคุณคนที่คอยแนะนำ คอยตักเตือน และนำเราให้ออกเดินทาง คนคนนั้นคือเพน นั่นเอง